De Bosbaan Droom
Nou, dat was het dan. Sinds eind februari naar toe geleefd. De Bosbaan Droom, de finale van 'Joan’s Angels' op 5 oktober op de Bosbaan. Minimaal 2x in de week getraind, roeitechniek met sprongen vooruit gegaan, conditie ook, alle wedstrijden meegedaan, veel lol gehad, maar ook bonje in het team én weer opgelost en een steviger team geworden. Het was een prachtige zonnige dag, de dag waarop we hoopte het kampioenschap 'Regioroeien 2024’, Dames C4x+, voor De Amstel binnen te slepen. We stonden na 4 wedstrijden bovenaan, 2 punten voor op ‘De Gooise Slag’ uit Naarden.
In de aanloop hadden we nog wel twee dikke stressmomenten te overwinnen. Op vrijdagmiddag melde coach en stuur Joan dat ze met koorts op bed lag en hebben we, hals over kop, Irene bereid gevonden ons te sturen. En bij het verzamelen, 2 uur voor we de boot in zouden stappen, haakte Janneke af. Ze was gekomen maar zag lijkbleek, duidelijk ziek, niet in staat te roeien. Tja, toen hadden we nog maar 3 roeiers i.p.v. 4. Gelukkig hebben we het op weten te lossen met team ‘Het Duetje’ van De Amstel. Maar dat ging niet zomaar. Iedereen heeft zo z’n eigen belangen dus het doet altijd ergens pijn.
Alsof het allemaal nog niet spannend genoeg was, kwam er nóg een stressmoment! We startte in heat 8 en toen we bijna aan de beurt waren bleek in de ‘Amstel’ er een bankje uit te liggen, wat eerst opgelost moest worden. Dus start uitgesteld, en da’s niet echt lekker voor de spanning. Het zorgde voor een combinatie van zorg en ‘dat kan er ook nog wel bij’ gedachten. Ondertussen hadden we wel een fijne tijd met onze supporters in de zon, met appeltaart en ademhalingsoefeningen om de spanning onder controle te houden.
Na zo’n half uurtje, eindelijk, was het zo ver, onze eerste race op de Bosbaan! Dus in de boot! Concentreren! Er op proberen te vertrouwen dat het probleem goed was verholpen. Alleen bleek er toen een ander euvel te zijn, het voetenbord op 1 zat zó vast dat (onze langste) Jolande en (kleinste) Marianne op plek 2, moesten wisselen om er zo min mogelijk last van te hebben. Een aderlating. Maar, proberen dit te negeren en doorgaan.
Afin. Oproeien naar de start, wennen aan Irene die ons nog even een opzetje liet doen. Positioneren voor de start in baan 1. Wat nogal chaotisch ging omdat we van drie plekken mensen naar ons hoorde roepen, de starters, onze geweldige supporter en mascotte Michel die met ons mee fietste en natuurlijk van Irene. We waren een beetje vergeten alleen naar onze stuur te luisteren.
En toen … START! Proberen te letten op alles wat je geleerd heb, rustig op blijven rijden, sterk blijven zitten, op ademhaling letten, techniek, en …, en …, en. In mijn hoofd wordt het al snel één grote brij. Vraag ik me af waarom ik dit in godsnaam wil, dat Olympische roeiers ook volledig kapot gaan, dat je na de finish geen adem meer over mag hebben om te kunnen praten, en … hoe ver is het nog?!
De eerste race wonnen we dik van onze directe tegenstanders. Maar dat zegt niet zo veel. Helaas wisten we dit keer onze tijd niet, bij de vorige wedstrijden wel en het is wel zo leuk om die voor de tweede race te weten. Zodat je een beetje het gevoel hebt waar je staat ten opzichte van de andere teams en op wie je extra moet letten.
De tweede race was de spanning gelukkig een stuk minder. Hoewel... bij het instappen bleek dat de 'Hudson' een ’slechtere’ boot was dan de 'Amstel'. Andere riemen met tulpbladen, een zwaardere boot en het team van wie we de boot overnamen, kwam er mopperend uit. Dat gaf niet echt moed. Ik meende ook al gezien te hebben dat deze boot in baan 2 het steeds verloor van baan 1. Gelukkig moesten we nog oproeien naar de start, tijd om de boot een beetje proberen te voelen.
En … START! Vooral tijdens het starten voelde je dat de boot zwaarder was, langzamer op gang kwam en extra opletten dat je tijdens de recover het water niet raakte. Deze race heb ik als enorm zwaar ervaren. We lagen wel al snel voor op onze directe tegenstanders, wat altijd fijn is, helemaal nu zij in de snelle 'Amstel’ zaten. Maar ik ging al snel kapot.
Het is dankzij Irene dat we de finish hebben gehaald. Vanuit m'n ooghoeken probeerde ik te zien hoe ver het nog naar de finish was, hoe lang ik nog vol moest houden. Ondertussen voelde ik de kracht uit m’n benen verdwijnen en dat we tempo verloren. Door de focus op ademhalen te verleggen, kreeg ik nog een kleine opleving. Met verzuurde benen en licht in het hoofd hebben we de finish gehaald. Vóór onze directe tegenstanders.
Toen konden we gaan ontspannen, tenminste… in (ont-)spanning wachten op de uitslagen. Zouden we het gered hebben? Eém plek voor de Gooise slag eindigen? En, hoe hadden we het überhaupt gedaan?
Toch niet helemaal ontspannen dus. Maar wel samen tevreden terugkijkend met een biertje in de zon, hoe we ons door alle tegenslagen geworsteld hadden en we toch weer een mooie roeidag hadden beleefd.
Op de dagwedstrijd zijn we tweede geworden, op slechts 3 seconden van meiden van begin twintig, terwijl bij ons de leeftijd varieert van 55 tot 68. Dat deed een beetje pijn, want hoe kunnen we daar nou van winnen? Maar ook trots dat het beperkt is gebleven tot 3 seconden. En bovendien, het mooiste kwam nog.
We hebben onze droom waar kunnen maken, wíj zijn kampioen ‘Regioroeien 2024', Dames C4x+!
De medailles hebben we trots in ontvangst genomen, maar konden het toch niet laten een béétje teleurgesteld te zijn. Teleurgesteld dat we geen blik kregen om in De Amstel prijzenkast te mogen zetten, al was het maar om onszelf er aan te herinneren wat een fantastisch roeijaar 2024 was.
Regioroeien Kampioen 2024, C4x+ Dames, Joan’s Angels zijn; Janneke, Henriette, Jolande, Marianne, Anouk, Monique en natuurlijk naamgever (onder protest) van ons team, Joan.
p.s. Joan gaat ons nu verlaten, wat we ontzetten jammer vinden. Om Joan en omdat we nog helemaal niet uitgeleerd zijn. Daarom een vraag; is er iemand die ons eens in de zoveel tijd zou willen coachen/trainen? Over de de naam van ons team kunnen we het hebben. ;)
