Hierbij volgen nog enkele herinneringen aan Alexander Kuyper, zoals de Veteranenploeg van Pim Fenger, Robert Kröger, Carol Schade, Leo Schneemann en permanent invalster Helena Erwich die hebben verzameld en opgeschreven.
Als wij wel eens in een gestuurde vier wilden roeien dan regelde Alexander de boot en fietste langs de kant mee om ons nog een paar kneepjes bij te brengen : het goed afstellen van het voetenbord en het belang van een ‘losse greep’ om de handle had zijn bijzondere aandacht.
Fameus was zijn historische kennis. Hij wist te vertellen dat de overnaadse vieren sneller liepen dan de in zwang komende C4-tjes, en ook dat de gepiekte exemplaren, zoals de Sylvester, 1,5 sec. per 250 meter uitliepen.
Veel is te danken aan Alexander bij de restauratie van de Solitair II. Het herstel van de punt vereiste moeilijk verkrijgbaar Ceder-fineer en voor de taftjes wist Alexander vrijwel origineel materiaal te bemachtigen. Taftjes die aan beulinglatten moesten worden vastgezet ! Maar wat een bescheiden en buitengewoon behulpzaam mens was hij !
In de herfst van 2012 stond Alexander met zijn schippers-pet op het vlot en gaf mij, zittend in een C1, wat opdrachtjes, om te zien of hij mij wel een oefenpermissie voor drie maanden kon geven.
Hij maakte er geen woord aan vuil, liep terug naar de botenloods, draaide zich om, strekte zijn beide armen uit en maakte de beweging van een haal en een recouver, tweemaal twee halve bogen : – onvergetelijk !
Ik denk graag aan hem terug en zwaai hem nu met eenzelfde beweging uit.
Ik ontmoette Alexander voor het eerst op De Amstel. Hij gaf instructie. Hij bleek alles van roeien en roeiboten te weten, wat ik machtig interessant en bewonderenswaardig vond. Ik praatte graag met hem in de sociëteit . Hij had iets van een vriendelijke walrus, met olijke oogjes, humor en relativeringsvermogen. De pogingen om de gevuldheid van zijn huis iets te verminderen, samen met Loes Bergers – Loes, Alexander komt eraan ! - horen bij mijn goede herinneringen aan hem.
Toen ik een jaar of tien geleden toevallig bij De Amstel terecht kwam en mij dus nogal een vreemde eend in de bijt voelde, heeft Alexander zich over mij ontfermd en mij steeds op de fiets begeleid op De Amstel als ik ging skiffen. Wij mochten dan graag na afloop op het terras van ‘De Turk’, de après-skiff beleven en de dingen des levens doornemen, doorspekt met fris commentaar op passerende boten. Het was voor ons beiden een heel plezierige ervaring die jammer genoeg ophield toen Alexander op een andere dag, op de fiets, een auto-ongeluk kreeg. Alles veranderde daarna helaas voor hem. Maar voor mij vormt het skiffen onder begeleiding van Alexander een heel prettige herinnering.
