Bumpen – Bumping – Gebumpt. Nee, Deze woorden staan niet in Van Dale of het groene boekje. Dit Engels/Nederlandse begrip staat voor een bijzondere roei-wedstrijdvorm. Op de grote Amstelfeestdag 14 mei 2022 keert deze wedstrijdvorm weer terug. En dat verdient uitleg.
In Engeland zijn veel verenigingen aan een smal kanaal of rivier gelegen. Om toch wedstrijden te kunnen houden moest dat achter elkaar en tegen de klok. Niet echt spannend. Daarom is er een systeem bedacht waarbij gelijkwaardige ploegen met een minimaal startverschil (15 seconden) achter elkaar (in kiellinie) starten. Dan is er een inhaalkans of risico zo je wilt. Gebeurt dat (balletje en roertje op één lijn – geen licht meer tussen de boten) dan moet de voorste/langzaamste boot naar de wal, zo nodig slippen en de snelle tegenstander ongehinderd voorbij laten. Je bent dan “gebumpt”, uiteraard zonder dat de boten elkaar raken. En gebumpte ploegen liggen uit de wedstrijd en varen na de laatste boot terug naar het vlot. Die wedstrijden heten Bumpingraces. Aanvankelijk in overnaadse vieren voor de senioren en C-vieren voor de jeugd. Later alles glad.
Van 1884 tot 1944 stond ons clubgebouw aan de Amsteldijk in de rivier de Amstel recht tegenover dat van De Hoop aan de Weesperzijde. De lijn tussen de bestuurskamers was de finish van wat toen de internationale wedstrijdbaan van Amsterdam was. Het is nog steeds de finishlijn van de heren-head. De start lag bij de Omval waar nu RIC woont. Prachtig water voor een vierploegenbaan over 2000 meter. In 1944 sneuvelde ons gebouw (alle aan de Amstel trouwens) op last van de bezetter. En dankzij herstelregelingen konden we in 1954 openen waar we nu nog staan. Nou heet je dan wel “wedstrijdgevende vereniging” maar geen wedstrijdbaan meer. En zo is kort na 1954 gekozen voor het Bumpingconcept door het Noorder Amstelkanaal, nog steeds bij veel leden bekend onder de namen oefenkanaal of Bumpingkanaal. Ideaal omdat het doodloopt. En elders in Nederland was er jarenlang een Naardenbumping in de vaart van Muiden naar Naarden.
Dan moet ik eerst vertellen dat bij ons de bruggen en een overhangende wilg het extra gecompliceerd maakten. Onder de brug en een kort stukje voor de versmalling kan je niet uitwijken. Daarom staan er baancommissarissen (bc’s) op die punten die beoordelen of een ploeg voor of na de brug moet uitwijken. En bij start is er een voorstart vanwaar je precies op 15 seconden verschil gelanceerd wordt. 25 Meter verder passeer je dan op wedstrijdsnelheid de echte startlijn en gaat de klok lopen. Ben je te vroeg dan krijg je strafseconden, ben je te laat ook, want ruimte creëren om langer schoon water te hebben mag ook niet. Na afloop rapporteren de bc’s hun bevindingen en bepaalt de hoofdkamprechter (jury) de werkelijke eindtijd.
Oh, zeker wel. Waar nu het HiltonHotel staat waren vroeger tennisvelden en een dichte groenstrook langs het water. Daar “woonden” een keer zwanen die door de warme herfst weer waren gaan nestelen. Hun territoriumdrift dwong ze die smerige roeiers te verdrijven. Kijk, dat was wel een flitsende aanmoediging om daar op topsnelheid te passeren en geen klappen te krijgen. Een paar keer moest een wedstrijd afgebroken worden omdat een rondvaartboot ons verzoek even te wachten niet kon opbrengen en spookvarend de ploegen in het nauw bracht. Een absoluut ongewenste en onbedoelde vorm van de bumping. En een wedstrijd door een stadsgracht levert altijd “deskundig” publiek op. Niet gehinderd door enige kennis krijg je commentaar als “dat doe je verkeerd > je moet andersom zitten” of “spat niet zo met die spanen, straks zijn al mij vissen gevlucht” of tegen een bc: “kijk, zo op een roeiclub, dat lijkt me wel wat. Beetje kringetjes spugen over de brugrailing. Topsport man”!
Door een afnemende deelname en onze activiteiten met de Ergohead, de Amstelmarathon en de Amsteljeugdwedstrijden is de Bumping een stille dood gestorven. Ik ben erg benieuwd of de reanimatie van dit concept op zaterdag 14 mei een blijvertje wordt. Succes, behouden vaart en houd de boten heel!
Peter de Graaf.
