Ons mede-Amstellid Alexander Kuyper is overleden. Plotseling in zijn slaap, de volgende ochtend werd hij gevonden.
Na alles wat nu over hem is geschreven zou je bijna denken dat hij nooit een Amstellid is geweest. Wel lid van Okeanos. Erelid zelfs, leert Jaap Vlugt ons. Maar Alexander was ook lid van de Amstel hoor!
In de tijd dat ik assistent van de bootsman was bij onze vereniging ontmoette ik Alexander vaak in de werkplaats. Alexander was een dromer. Die er van droomde om in een roeiboot, waarvan het riggerstelsel bewoog in plaats van de zitbank, hogere snelheden te halen dan in het klassieke systeem gebruikelijk was. Alexander had voor zijn dromen gelukkig veel tijd. Want ze kwamen lang niet allemaal uit. Maar dat leek hem weinig te deren, want hij had door zijn dromen eindeloos stof om disputen op te zetten met wie dat maar wilde. En ook met wie dat niet wilde. Door dat laatste was zijn vriendenkring beperkt, maar wie het wel uithield vond in hem een trouwe kameraad. En een gretig luisteraar.
Bij de zoveelste keer dat ik als ‘waller’ meeging met een Elfstedentocht was Alexander de kok. Hij baktr de eindeloze stapels pannenkoeken voor de hongerige roeiers en hun entourage, en stond stilletjes te mopperen dat hij zelf nog nooit een Elfstedentocht had gezien. Dat knoopte ik in mijn oren. Het volgende jaar belde ik hem ruim voor de Elfstedentocht op om hem voor te stellen samen de Elfstedentocht te gaan bekijken. Daar had hij wel oren naar. Natuurlijk moest het goedkoop dus we gingen kamperen. Ik had een camping in Bolsward gereserveerd.
Op vrijdagmiddag haalde ik hem thuis op, en moest veel ruimte reserveren in mijn auto voor wat Alexander zijn kampeeruitrusting noemde.
Die middag reden we wel gemoed naar Leeuwarden, aten eerst heerlijk Chinees in de binnenstad, parkeerden dan ons autootje aan de Princenhof en schreeuwden keihard de Amstelploegen door de startlijn. Daarna natuurlijk naar Dokkum, ze daar weer aanmoedigen dan naar de tent om een paar uurtjes te slapen.
Om 6:00 uur de volgende ochtend zaten we op onze klapstoeltjes weer aan de waterkant bij Koudum om juist op dat moment Jim en Leon voorbij te zien schieten. Heel verbaasd keken ze ons aan. En wij zwaaiden vrolijk terug. Daarna reden we met de teams helemaal mee tot naar Leeuwarden daar moesten we onze ploegen natuurlijk weer binnen schreeuwen. Na de gebruikelijke taart en al het opruimwerk togen we welgemoed en tevreden terug naar Amsterdam. Alexander was blij; hij had zijn Elfstedentocht gezien.
Het is met een warm gevoel dat ik aan hem denk nu hij er niet meer is.
Alexander, rust in vrede.
Dirk Altena
