Vaarwel Ineke van Unen

Vrijdag 29 augustus jl. overleed Ineke van Unen aan de gevolgen van kanker. Zij werd 76 jaar.

Ineke werd in 1975 lid van De Amstel. Roeien leek haar een leuke sport met ontspanning. Instructie kreeg ze in een ploeg dames van gelijk postuur en ik hoor een passende coach nog zeggen: lange benen? lange halen! Dé kans om veel blikken te trekken op de Bosbaan. Maar dat was niet de ambitie van Ineke.
Prima om te roeien, maar de verenigingscomponent van De Amstel boeide haar zeker zo veel, zo niet meer.
Er ontstond een vriendengroep waarin – met hulp van een onzichtbare hand – Frank en Ineke elkaar snel vonden. Parallel resulteerde die groep in vier huwelijken waarbij we elkaars getuigen waren. En die eenheid hebben we nooit meer losgelaten. Even voor de ingewijden: SPFIJJS verliest haar klinker en zal beslist anders smaken. Gelukkig blijven de goede en smakelijke herinneringen aan feesten, vakanties en gewone ontmoetingen.

Ineke was als onderwijzeres al ruim getraind in creativiteit met en voor kinderen en de ontwikkeling van hun vaardigheden. Dat is, denk ik, de basis geweest van haar interesse in quilten en alles wat daarmee samenhangt. Aanvankelijk in een hoekje in huis, later een eigen kamer, dan een hele garage claimend en uitmondend in een eigen atelier buitenshuis.

Textiel was geen halffabricaat voor haar maar basisstof. Elke lap heeft een eigen karakter, zo vertelde ze me. Het dessin, de kleurstelling, de glans of dofheid, de detaillering of juist het “uni”-kenmerk. Zij maakte daar dankbaar gebruik van door tegenstellingen of juist harmonie te ervaren.
Een quilt begint niet met een stapel aan flarden gescheurde zakdoeken aan elkaar te nieten, maar met een idee. Een associatie prikkelt een ontwerptraject, compleet met “bouwtekening” die uiteindelijk vertaald wordt naar een technisch ontwerp. En dan achter de naaimachine om het “even” te maken.
Een zekere abstractie was haar niet vreemd, maar ook dichter bij de realiteit ging ze niet uit de weg. We zaten naast elkaar op een zomeravond bij hun Franse vakantiehuis uit te kijken over de weide en de bosrand. Kijk, reeën. Weet je wat ik zie? Een risicovol zichtbaar grazen in de openheid maar wel vlak bij de beschermende donkere bosrand. Dat is nou contrast en toch harmonie. En later bij de koffie, starend naar lege open frisdrankflessen op de molshopen in de tuin (de wind geeft een nare fluittoon waardoor de mol vertrekt), zegt Ineke: Kijk, net de Hoogovens met al die schoorstenen. Het lijkt wel of ik niet in Frankrijk maar in Velsen zit. Of het een quilt is geworden weet ik niet.

De basis van kunst is heel veel observatie. Was het een hobby of meer? Gegeven de verworven erkenning na en bij exposities (o.a. Kunstweek Bergen) in binnen- en buitenland is ze wat mij betreft professional.

Wat moet het een pijn gedaan hebben om naast alle lichamelijke ongemakken en medische ingrepen de regie te moeten prijsgeven aan de strenge en straffe natuur. Nooit meer quilten, geen genieten van je resultaat. Dag atelier.

Frank, Marieke, Carl, Hein & Onno. We nemen afscheid van een prachtige vrouw, die wat gemaakt heeft van haar leven en voor jullie veel, heel veel heeft betekend. De herinnering resteert waar ik graag mijn, onze steun en troost aan toe wil voegen.

Ineke, dank voor de ruim 50 jaren vriendschap. Je hebt je laatste boei gerond en laatste rak gevaren. De Amstel brengt je zichtbaar respect door halfstok te vlaggen. Ik zeg je vaarwel!!!

Peter de Graaf

De eerste foto is uit haar actieve roeitijd eind jaren 70.
De tweede foto is recenter bij een van haar laatste exposities.